Siedem

Siedem lat temu śpiewał James Blunt kiedy Mama i Siostry dopinały moją suknię ślubną.

Śpiewał, że here we go again.

Siedem lat!

O żesz w mordę, że tyle jestem Żoną.

Wczoraj jedna z moich ulubionych Blogerek napisała mi, że bardzo nas lubi razem.

Ja też. Takich nas lubię najbardziej.

Mężu mój, który nie lubisz uzewnętrzniania i mojej zbytniej otwartości

i ekshibicjonizmu nabytego - 

dziękuję, że zawsze mnie rozbawiasz, 

że do łez śmieję się z Twoich specyficznych żartów,

 że trafiasz zawsze w sedno.

Dziękuję, że cierpliwie znosisz występy cyrkowe, tragikomedie i dąso-pląsy.

Dziękuję za Twoją mądrość, siłę, elokwencję.

Za burzę mózgów kiedy trzeba, za silne ramię.

Dziękuję za Dwa Skarby, które spokojnie śpią kiedy to piszę.

I za to, że idąc dziś z Tobą na kolację wciąż mam te motyle w brzuchu, 

wciąż nie mam się w co ubrać i wciąż zachwyca mnie fakt jak dobrze iść razem. 

Za rękę. W tym samym kierunku. Czasem kulejąc. Ale razem.